«من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش می‌کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد.» به‌راستی چقدر در باب این وصیت تاریخی اندیشیده‌ایم و چقدر در تحقق آن کوشیده‌ایم؟ چرا پایبند بودن یا نبودن به این دستور، می تواند سرنوشت انقلاب را تغییر دهد؟ آیا ما سهمی در عمل به وصیت امام‌مان داریم یا فقط وظیفه مدیران ارشد جمهوری اسلامی است؟
با کمی دقت در جمله امام عزیز در می یابیم که این دستور ربطی به زمان ندارد و همیشگی است. مهمتر اینکه آنجایی که مورد طمع نامحرمان است، کجاست که این تذکر سخت و هشیارگرانه را همراه داشته است؟ آیا اصناف و فروشگاه ها و بازار منظور است؟ یا برنامه های عمومی و تجمعات مردمی؟ یا گالری‌ها و نمایشگاه‌ها و همایش‌ها و هزار و یک برنامه دیگری که در کشور برگزار می شود؟
نکته دیگر این است که چرا امام امت بجای لفظ دشمن و استکبار و معانی مشابه آن، از عبارت «نااهل» و «نامحرم» استفاده کرده‌اند؟ اینها نکاتی جدی است که باید در آن دقتی وافر شود و هر فرد، تکلیف انقلابی خود را دریابد.
آنچه من از این جمله فاخر و راهبردی دریافت می‌کنم، این است که منظور امام امت، دقیقا مسندهای مدیریتی و تصمیم‌سازی نظام است و این جایگاه‌ها باید در دست نیروهای مومن و انقلابی باشد و بماند، و این نیروها بهیچ عنوان حق عقب نشینی یا واگذاری مسند را به افراد فاقد اهلیت ندارند. این دستور در کلام رهبر فرزانه انقلاب نیز مکرر تجلی یافته و وظیفه ما را گوشزد می نماید؛ آنجایی که می‌فرمایند:
«برای همیشه خودتان را آماده نگه دارید. تا انقلاب به هر طریق که اقتضا می‌کند، از شما استفاده کند.»
«هر جا هستید، هر کاری احساس می‌کنید انقلاب بدان نیاز دارد آن را انجام دهید. انقلاب به کار آدم‌های کارآمد و صادق نیاز دارد.»
«در جمهوری اسلامی، هر جا که قرار گرفته‌اید، همان جا را مرکز دنیا بدانید و آگاه باشید که همه کارها به شما متوجه است.»
آری... برای هر صاحب اندیشه، تکلیف «روشن» است.
- ۹۴/۰۶/۲۵